Ervaring van een ruimtetijd reiziger

Een dagje naar Londen voor werk begint als elk ander zakelijk reisje. Wat staat er op de agenda, zal ik mijn tijd eraan gaan besteden? Hoe kan ik er in de kortste tijd naartoe reizen? En welk vervoersmiddel zal ik nemen? Wat ik dan nog niet weet is dat de tijd me de hele reis zal gaan achtervolgen.

Het begint met de keuze voor de reis zelf. Met de trein dan maar, want vliegen is te belastend voor onze Planeet en de boot duurt te lang. Op het perron realiseer ik me dat ik tot Brussel met de langzamere Intercity moet reizen en zo zie ik een collega op hetzelfde moment op het andere perron de Thalys instappen. Hij zal uiteindelijk 2 uur eerder in Londen zijn.

In Brussel overstappen duurt langer dan ik me heb voorgesteld. Verveeld sta ik in de rij voor de douane en de bagagecontrole. Eenmaal in de Eurostar heb ik een onbestemd gevoel als we onder het Kanaal door razen. Een blik op de eerste Engelse heuvels brengen een oude herinnering naar boven. Hier ben ik eerder geweest.

Bij aankomst in de victoriaanse stationshal valt mijn oog op een woordbanner hoog aan de gevel: ‘I want my time with you”.

Het eerste zaadje in mijn hoofd is geplant. Ik puzzel in mijn hoofd wat de betekenis zou kunnen, maar dan realiseer ik me nog niet dat ik bezig ben met een bijzondere reis.

De avond glijdt de nacht in en bij de eerste zonnestralen zeg ik tegen mezelf dat een mooie dag is aangebroken. ‘s Middags hebben we een uurtje over en maken we een wandeling over de Millennium brug over de Theems. Het valt me op dat het lage water het tij aangeeft. Dit van oorsprong Germaanse woord spreekt voor zich. De Maan doet z’n eeuwigdurende werk.

Terug op het treinstation word ik als een magneet de tax free shop in getrokken. Niet dat ik iets nodig heb, maar dan zie ik een tijdschrift staan met een veelzeggende kaft ‘How our minds create time’.

De vierde dimensie blijkt door de mens verzonnen. Nu besluit ik dieper te graven in de materie van tijd en ruimte. Op internet kom ik een obscuur maar plausibel artikel tegen. Ik lees verder hoe de Grieken en Romeinen al worstelden met het begrip tijd en ruimte, en hun Goden aanriepen om orde in de chaos te scheppen. Zelf vinden ze de zonnewijzer uit, maar ze zetten zichzelf op een dwaalspoor als zij de goden Chronos, Kronos en Saturnus de jaren, weken en dagen laten indelen en het kwaad is geschied. Tijdens de Renaissance is het de Italiaanse geleerde en filosoof Galileo die de Griekse mythologie nieuw leven in blaast. Hij maakt de tijd tot een menselijk product wat wij nu als de waarheid beschouwen. Waar deze wijsgeer ons het besef van de ronddraaiende Aarde in de ruimte geeft, pakt hij ons in met een schijnwerkelijkheid van de tijd.

Terug in de trein flitsen we door de tunnel en zie ik de tijd op m’n telefoon een uur vooruit springen als we het vaste land bereiken, terwijl een eenzame wielrenner nietsvermoedend tussen de korenvelden door fietst en zijn eigen snelheid peilt. Met 300 km per uur kijk ik om me heen in de stille coupé. Het voelt alsof ik een tijdreis aan het maken ben.

De zon is inmiddels onder gegaan. Het wordt aardedonker. De enige constante die we in het leven hebben, is het ritme van dag en nacht. Zou de waarheid dan toch aan het licht komen?

De waarheid laat zich echter niet gemakkelijk raden. Bij terugkomst op Rotterdam Centraal lijkt Desiderius Erasmus het antwoord te geven: ‘Ruimte scheidt de lichamen, niet de geesten’. Zelfs de ruimte is relatief.

De dualiteit van dag en nacht, eb en vloed, het ritme van de seizoenen, de natuur voelt haar feilloos aan. Dat wij worstelen met de tanden des tijds is ons lot als kinderen van Moeder Aarde. De wijsheid om de tijd naar onze hand te zetten berust op een eeuwenoude mythologie. Door ons erin te verliezen hebben we onszelf belangrijker gemaakt dan we zijn.

Tijd is een illusie, we maken met z’n allen een ruimtereis en wanneer wij gaan zetten onze kinderen de reis voort tot in de eeuwigheid.